Vaatwand-ontsteking (oftewel: Vasculitis)

Mensen die aan vasculitis lijden, zullen best wel op de hoogte zijn van "de ins en outs" van deze ziekte. Voor hen heeft het daarom weinig zin om hier dieper in te gaan op de details van deze ziekte. Wel hebben zij er mogelijk behoefte aan om te weten te komen wat de achtergrond is van het ontstaan van deze ziekte. Alhoewel dat feit op zich geen genezing van deze ziekte met zich mee zal brengen. Het probleem is echter dat ook onder medici nog geen definitief antwoord op de vraag naar de oorzaak van deze ziekte bekend is. Voorzover die situatie zich voordoet, heeft het dus voor een niet-medicus weinig zin om zich daar verder over te laten informeren. Althans niet voor het oplossen van het probleem wat men met deze ziekte heeft.

Voor medici zelf heeft het echter wel zin om zoveel mogelijk te weten te komen over deze ziekte en over de ziektegeschiedenis van de betreffende patiënten. Dit om deze ziekte beter te kunnen doorgronden. Hoe meer details zij over deze ziekte te weten komen, hoe groter de kans is dat iemand van hen op zeker moment een brainwave ter oplossing van dit probleem zal kunnen krijgen. Daarom is het van belang dat ook de patiënten hun ervaringen met deze ziekte breed bekend maken. Maar dat niet alleen, ook hun inzichten daaromtrent zullen wel eens van groot belang kunnen blijken te zijn bij het oplossen van dit ingewikkelde probleem. De speculaties van de patiënten zelf kunnen er mogelijk toe bijdragen dat dit probleem ooit eens zal worden opgelost.

Een ziektesymptoom wat met grote zekerheid op vasculitis wijst, is het op de huid vóórkomen van petechiën, ten gevolge van lekkende bloedvaatjes. Petechiën zijn kleine, rode of paarse, puntvormige huidbloedingen en ze worden veroorzaakt door zeer kleine oppervlakkige bloeduitstortingen. Kenmerkend voor petechiën (ook wel: 'petechiae', enkelvoud: 'petechia'), is dat ze bij druk op de huid niet verbleken (dit kan heel goed met een klein drinkglas worden uitgevoerd). Die verbleking treedt in die situatie wel op bij de rode verkleuringen die door verwijde bloedvaatjes worden veroorzaakt. Het bloed in een petechia bevindt zich niet meer in een bloedvat, maar in de huid. En daardoor kan dat bloed ter plaatse niet worden weggedrukt. Het lekken van de wanden van de bloedvaten is een gevolg van de ontsteking die in die betreffende bloedvaten aanwezig is. Wat dit betreft is een ander gezondheidsprobleem wat met lekkende bloedvaten gepaard gaat, mogelijk interessant. Bij dat gezondheidsprobleem doen zich lekkende bloedvaten voor in de zweetklieren en in de traanklieren. Het bloed vermengt zich daarbij met enerzijds het zweet en anderzijds het traanvocht. Het hoeft geen betoog dat het waarnemen van dit verschijnsel angstaanjagend spectaculair is. Wilt u hier iets meer over weten? Klik dan op deze link!

Vasculitis is, zoals de term zelf al aangeeft, een inflammatie van "het vasculaire systeem" van het lichaam. En dan specifiek van de binnenwand van de bloedvaten, daar waar zich het endotheel bevindt. Het probleem kan zich dus zowel in het veneuze systeem, als wel in het arteriële systeem voordoen. En vasculitis komt dan ook in vele verschillende vormen voor. Wat de primaire oorzaak van vasculitis is, is onder medici nog niet echt bekend. Soms meent men zelfs wel dat vasculitis een primaire ziekte is. Daarmee bedoelt men dat er geen andere ziekte aan ten grondslag ligt. Echter het feit dat vasculitis een auto-immuunziekte is, zou logischerwijze moeten betekenen dat er wel een primaire ziekte aan ten grondslag ligt. En dan met name een ziekte die gepaard gaat met een inflammatoir proces.

Bij patiënten die met deze ziekte zijn geconfrontreerd, zou men kunnen informeren in hoeverre zij kunnen aangeven of er bij hun, voorafgaande aan het zich voordoen van de ziekte, ook een inflammatie heeft voorgedaan. Een inflammatie waaruit zich de ziekte vasculitis zou kunnen hebben ontwikkeld. En logischerwijs zou het dan moeten gaan om een sluimerende inflammatie. Dat is tenminste de gedachtegang welke bij niet-medici algauw boven zal komen drijven, wanneer zij gaan zitten filosoferen over de achtergrond van deze ziekte. Want anders zou die ziekte in die wijze van redenering geen auto-immuunreactie tot gevolg kunnen hebben.

Om mogelijkerwijze op het spoor te komen van de achtergrond van deze ziekte, geven wij hier een voorbeeld van de ziektegeschiedenis van een patiënt waarbij zich op zeker moment de ziekte vasculitis heeft ontwikkeld. Die betreffende patiënt, een man van om en nabij 60 jaar oud, is altijd goed gezond geweest, maar hij heeft wel heel vaak last van hoofdpijn gehad. Zo vaak dat hij vrijwel geen enkele dag vrij van hoofdpijn was. En die hoofdpijn heeft hem tijdens de werkzame periode van zijn leven ook erg gestoord in het normale functioneren. Bovendien heeft hij in zijn puberjaren een contusio cerebri opgelopen. Een contusio cerebri die zo hevig was dat hij er zelfs enkele dagen van in coma heeft gelegen. Verder heeft die patiënt, in zijn late periode van adolescentie, eens een encefalitis opgelopen. De grote vraag is nu: "in hoeverre is er bij die patiënt sprake geweest van een sluimerende inflammatie?" Een inflammatie in het hoofd welke mogelijk, als primaire inflammatie, op latere leeftijd op secundaire wijze zou kunnen hebben geleid tot de ziekte vasculitis.

Het geven van een antwoord op deze vraag, is pure speculatie. Maar als zich meer patiënten met vasculitis voordoen, welke ook met een dergelijk inflammatoir ziekteproces geconfronteerd zouden zijn geweest, of die een vergelijkbare ziektegeschiedenis hebben, zou de informatie over de hierboven genoemde patiënt van waarde kunnen zijn bij het ontdekken van de grote oorzaak voor het ontwikkelen van de auto-immuunziekte vasculitis. Een feit wat sterk pleit voor een sluimerende inflammatie in het hoofd van de hierboven genoemde patiënt, is het feit dat die betreffende patiënt op oudere leeftijd ineens een betrekkelijk lange periode vrij geweest is van hoofdpijn. Die hoofdpijnloze periode was voor die patiënt zo bijzonder, dat er een wereld van genoegen voor hem openging. "Maar hoe komt het toch dat ik nu ineens van die vervelende hoofdpijn ben verlost?", vroeg hij zich af. Tot hij zich realiseerde dat de reden daarvoor mogelijk gelegen was in het feit dat hij in dezelfde periode het medicijn "Prednisolon" had voorgeschreven gekregen. Een medicijn met een duidelijke anti-inflammatoire werking.

Dat gegeven lijkt er op te duiden dat de oorzaak van zijn langdurende hoofdpijnprobleem altijd gelegen moet zijn geweest in de aanwezigheid van een inflammatie in zijn hoofd. Maar het gaat te ver om daaruit nu direct de conclusie te trekken dat die inflammatie dan bij hem de primaire oorzaak is geweest van het ontwikkelen van vasculitis. Echter, als zich meer patiënten met vasculitis zouden voordoen (met dezelfde, of een vergelijkbare ziektegeschiedenis), zou men wel met meer zekerheid kunnen concluderen dat hier een kern van waarheid in zit. Vandaar het grote belang dat steeds meer mensen met vasculitis hun ziektegeschiedenis bekend maken.

Het vervelende van vasculitis is bovendien ook nog eens dat het gepaard gaat met allerlei neuropathische problemen. Wat de perifere lichaamsdelen betreft zijn dat: een doof gevoel; prikkelingen; tintelingen; een veranderd gevoel; pijn; evenwichtsstoornissen. En wat het motorisch systeem betreft zijn dat: kramp; dunner worden van de spieren en spierzwakte.

Voor het overige: als u symptomen hebt die uw arts aan vasculitis doen denken, terwijl enkele van die symptomen (die erg op de voorgrond treden) pijn en stijfheid zijn, dan zou uw probleem ook wel eens polymyalgia rheumatica kunnen zijn, oftewel spierreuma.

Vóór u besluit om een tip (die op deze website staat vermeld) te gaan opvolgen, dient u eerst de veiligheidsadviezen te lezen. Klik daarvoor op deze link.