Inwendige bindweefselstructuren

Rond spieren, botten en gewrichten, ja zelfs rond ieder orgaan in het lichaam ligt een vlies, van bindweefsel dat op zichzelf ook als een orgaan moet worden beschouwd. Dit vlies wordt in het Nederlands 'Fascie' genoemd. Maar het is veel meer bekend onder de Latijnse naam: 'Fascia'. Fascie is één van de vier soorten bindweefsel in het lichaam. De andere drie zijn de ligamenten; de pezen en de conjunctiva. Fascie geeft ondersteuning en bescherming aan veel lichaamsdelen en het geeft structuur aan het lichaam. Dat bewerkstelligt dat al de samenhangende weefsels hun eigen plaats in het lichaam kunnen gaan innemen. De eigen plaats welke de samenhangende weefsels in het lichaam innemen, moet overigens niet als een statische plaats worden beschouwd. Het gaat veeleer om de ruimte waarbinnen die weefsels zich vrijelijk kunnen bewegen. Er doen zich evenwel ook blokkades in de fascia voor. Die blokkades zijn van mechanische aard, omdat ze leiden tot bewegingsbeperking en stijfheid. Dit op zich kan weer aanleiding zijn tot irritatie en tot pijn, maar ook heel specifiek tot zwelling in de gewrichten van de wervelkolom. Binnen de fasciale release-therapie zijn dit soort problemen gelukkig goed te verhelpen. De weefsels welke eerst in hun beweging waren geblokkeerd, kunnen zich na die behandeling weer opnieuw vrijelijk in hun eigen ruimte bewegen. Door middel van testen, die een zogenaamde fasciale release-therapeut met zijn/haar handen op de huid van de betreffende persoon uitvoert, wordt gekeken welke richting de weefsels in het lichaam zullen moeten worden uitgestuurd om minder of geen pijn te ervaren.

De bovengenoemde ligamenten zijn banden die de functie hebben om botten of stukken kraakbeen met elkaar te verbinden. Bijvoorbeeld: enkelbanden die op deze wijze met kniebanden worden verbonden. Ligamenten kunnen ook als steunpunt dienen voor de spieren die ernaast lopen. Ligamenten zijn aangehecht aan de uiteinden van botten en rond gewrichten. Ze zorgen ervoor dat de beweging van de gewrichten wordt beperkt. Dit om te trachten een ontwrichting op die betreffende plaatsen te voorkómen. Ze zorgen ervoor dat het gewricht stabiel is, zodat het niet kan verdraaien. Ze maken zo de normale bewegingen van het gewricht mogelijk.

Na een buikoperatie komen er nogal frequent nare gezondheidsklachten naar voren, die vaak hun oorzaak vinden in adhesies tussen een aantal verschillende plaatsen van het peritoneum. Adhesies zijn vliezen of strengen, die óf dun en doorzichtig, óf die dik en vrij stug zijn. Ze bestaan voor het grootste deel uit littekenweefsel, hetgeen hier een soort inwendig bindweefsel is. Ze kunnen tussen bepaalde organen gelegen zijn, waardoor ze die organen vast met elkaar verbinden. Bijvoorbeeld tussen de intestini en de uterus, of tussen de tubae uterinae en de ovaria. Maar ze kunnen ook om een enkel orgaan heen zitten. Daarbij wordt dat orgaan in feite ingepakt. Door adhesies kunnen de ovaria en de tubae uterinae hun functies soms niet meer goed uitoefenen. Met een verminderde kans op bevruchting tot gevolg. De adhesies tussen de verschillende plaatsen van het peritoneum, die zich vaak bij vrouwen na een sectio caesarea voordoen, zijn waarschijnlijk wel het meest bekend. Er is dus sprake van een adhesie wanneer er weefsels aan elkaar gaan hechten, terwijl ze dat onder normale omstandigheden niet doen. Buikvliesverklevingen worden veroorzaakt door littekenweefsel, dat zich gevormd heeft na een aandoening van het peritoneum. Dat littekenweefsel kan bindweefselstrengen vormen die tot buikvliesverklevingen kunnen leiden. Maar bindweefselstrengen die in het cavum abdominis van mensen vóórkomen hoeven niet altijd alleen expliciet met aandoeningen in het abdomen van de betreffende persoon in verband te staan. Ze kunnen ook op andere plaatsen in het lichaam hinder veroorzaken. Bindweefselstrengen kunnen ook congenitaal reeds aanwezig zijn. En ze kunnen bijvoorbeeld de mobiliteit van de uterus beperken. Bij de fertilisatie en bij de partus kan dat een complicerende factor zijn.

Niet alleen aan de buitenkant van de uterus kan er sprake zijn van adhesies, maar ook in het cavum uteri. Meestal liggen daar beschadigingen van het endometrium aan ten grondslag. Het endometrium is een slijmvlieslaag welke er in feite voor dient om adhesies tussen de verschillende delen van de tegenoverelkaar liggende wanden van de uterus te voorkómen. Wanneer het endometrium ongelukkigerwijs beschadigd is geraakt, kunnen er intra-uteriene adhesies optreden. Aan die intra-uteriene adhesies kunnen mechanische beschadigingen ten grondslag liggen. Maar ook oorzaken die van infectieuze aard zijn, ofwel oorzaken die op hormonale disbalans zijn gestoeld. Om dezelfde reden als hieraan voorafgaand bij het cavum uteri werd aangegeven, komen in bepaalde gevallen ook in de vagina dergelijke bindweefselstrengen voor. Vanzelfsprekend spreekt men in dat geval niet van intra-uteriene adhesies, maar van intra-vaginale adhesies. Voor iemand die hier niet mee bekend is, zal dit bij de ontdekking ervan mogelijk bevreemdend overkomen.

Net als bij de uterus van de mens het geval is, zijn ook de darmen van de mens omgeven door het peritoneum. Bij de darmen is zelfs sprake van een dubbele laag peritoneum. Dat is op die plaats in het lichaam van groot belang, omdat een perforatie van het peritoneum op die plaats direct levensbedreigende consequenties heeft. Het is evident dat de dubbele uitvoering van het peritoneum daar op die plaats in het lichaam een veel grotere kans geeft op het voorkómen van problemen bij een darmwandbeschadiging. Op de hiervoor genoemde plaats in het lichaam spreekt men overigens niet zozeer van het peritoneum, maar veeleer van het mesenterium, of in oud Nederlands: 'het darmscheil'. Net als op andere plaatsen in het abdomen van de mens kunnen er zich in het gebied van de darmen van de mens ook adhesies voordoen. Dat kan vervelende gevolgen hebben. Als er zich bijvoorbeeld adhesies voordoen op de plaats van minimaal één darmlis (ileus), zal de darm een deel van zijn beweeglijkheid blijken te hebben verloren (let wel: de adhesies kunnen zich bevinden tussen de darmlissen onderling, maar ook tussen de buikwand en de darm). Als die adhesies van ernstige aard zijn, kan dat tot gevolg blijken te hebben gehad dat er vernauwingen in de darm zijn ontstaan. En dat gegeven zal bij de betreffende persoon dan ongetwijfeld moeilijkheden blijken te hebben opgeleverd bij de passage van het voedsel door de darm.

Als een spier, of een pees, ofwel het omliggende weefsel ervan, gevoelig is bij belasting, kan dat ook met adhesies te maken hebben. Tenminste als die gevoeligheid vervolgens verdwijnt, om na een periode van rust in hevige mate weer terug te komen. En om daarna, na bijvoorbeeld tien of twintig minuten, weer geleidelijk af te nemen. Als dat verschijnsel zich elke dag opnieuw op deze wijze voordoet is dat een duidelijke aanwijzing dat er sprake is van adhesies in dat betreffende gebied. De fascies die er normaliter voor zorgen dat de verschillende weefsels wrijvingsloos langs elkaar heen kunnen bewegen, worden ten gevolge van die adhesies in hun werking beperkt. Op die betreffende plaatsen in het lichaam is dan vaak sprake geweest van blessures. En als gevolg van die blessures heeft zich dan littekenvorming voorgedaan, welke tot die vervelende adhesies heeft geleid.

Als men eens een hele tijd lang diep onderuit gezakt in een fauteuil zit, kan men op een bepaald moment het gevoel krijgen dat de huid ter hoogte van de schouders opkruipt. Onder de huid lijkt zich dan een vorm van spanning op te bouwen. Want het gevolg van het opkruipen van de huid is dan dat men er een vervelend schrijnend gevoel van in de schouders van gewaar zal worden. Dit pijnlijke gevoel zal ook niet één-twee-drie verdwijnen. Het kan daarna zelfs wekenlang blijven hangen. En het lijkt er op dat daarbij het bindweefsel ter plaatse van de schouder in de rug is verschoven. Want als men dan op zeker moment de huid met het onderliggende bindweefsel met kinesiologietape gaat beplakken, zal dat schrijnende pijngevoel gaan verminderen. Deze tape wordt met name gebruikt bij de techniek die 'medical taping' wordt genoemd. Dat is een paramedische behandelmethode waarbij elastische tape wordt gebruikt om de spieren te ondersteunen. Kinesiologietape heeft ook een liftend effect. De huid wordt er iets door opgetild, waardoor onder andere de bloedcirculatie rondom het aangedane gebied wordt verbeterd. Tevens wordt de spanning verlaagd en de pijn verminderd. Door de tape in uitgerekte positie aan te brengen op spieren of gewrichten, wordt de natuurlijke beweging niet beperkt en wordt het bindweefsel geactiveerd en gemasseerd bij natuurlijke ontspanning van het lichaamsdeel.

Let wel: Heeft men vaak last van pijn in de buik of in de lies? En ervaart men de plaats van die pijn steeds op een bepaalde, goed te localiseren, vaste plaats? Dan is er mogelijk sprake van beknelling van een buikwandzenuw. Klik in dat geval op beknelling van een buikwandzenuw.

Vóór u besluit om een tip (die op deze website staat vermeld) te gaan opvolgen, dient u eerst de veiligheidsadviezen te lezen. Klik daarvoor op deze link.