KLIK HIER VOOR INFORMATIE |
GEZONDHEIDSTIPSERVARINGEN EN INZICHTEN |
CLICK HERE FOR |
Een opvallend symptoom van verslaafdheid, is dat de betreffende persoon zelf ontkent dat hij verslaafd is. Terwijl het voor andere mensen klip en klaar is dat die persoon wel degelijk aan een bepaalde vorm van verslaving lijdt. Als men het in de huidige tijd over "een verslaafde" heeft, associeert men dat begrip eigenlijk meteen met een drugsverslaafd persoon. Maar een verslaving bij mensen doet zich lang niet alleen voor als een afhankelijkheid van drugs (een zogenaamde drugsverslaving). Andere soorten van verslaving zijn bijvoorbeeld:
Verslaafdheid aan het een of andere middel, of aan de een of andere gewoonte, wordt ook wel addictie genoemd. De afhankelijk van (de gewenning aan en de hunker naar) het betreffende middel, of de betreffende gewoonte, gaat zover dat met recht van een ziekelijke drang (ofwel een ziekelijke zucht) naar het middel, of de gewoonte, kan worden gesproken. Verslaving is een moeilijk te genezen morbiditeit, die bovendien progressief is.
"Maar is er dan geen enkele hoop meer voor verslaafden aanwezig?", zult u mogelijkerwijs kunnen gaan vragen. Ja, dat is er wel degelijk! Mensen met een verslavingsprobleem zullen in feite eenzelfde soort behandeling nodig hebben als mensen die in een sekte opgenomen zijn geweest en die van de hen ingeprente ideeën willen worden verlost. Verslaafde mensen moeten in feite worden gedeprogrammeerd. Dat wil zeggen, dat de gevolgen van de "hersenspoeling", welke zij zichzelf door hun leefgewoontes hebben aangedaan, ongedaan moeten worden gemaakt. Dat kan worden gedaan door hen op een uitzonderlijk positieve manier te benaderen en hen zeer liefdevol te behandelen. En door hen in die situatie stevig te gaan confronteren met het feit dat zij een verkeerde afslag in hun leven hebben genomen. Door die liefdevolle benadering zal hun (natuurlijke) weerstand tegen het opvolgen van de adviezen van de behandelaar gaan afbrokkelen.
De reden dat deze mensen hun toevlucht in verslavende middelen (of in verslavende gewoontes) hebben gezocht, zal in veel gevallen veroorzaakt zijn door een onbelans in hun geluksbeleving. Als deze mensen de vlucht naar het gebruik van verslavende middelen (of verslavende gewoontes) kwijtraken, zal er wel iets voor in de plaats moeten komen. Namelijk een middel, of een gewoonte, die hen plaatsvervangend gelukkig zou kunnen weten te maken.
Als men terugdenkt aan de kindertijd, zal men zich kunnen gaan herinneren dat men als kind, juist door te gaan huppelen, opvallend blij kon worden. Dus als men gelukkig wil worden en er voor kiest om niet opnieuw naar middelen of methoden te grijpen waaraan men verslaafd kan raken, zou men een flinke tijd achter elkaar kunnen gaan huppelen. Maar het probleem daarmee is, dat dat sociaal niet goed geaccepteerd zal gaan worden. Mensen die naar buiten gaan en daar een flink eind gaan huppelen, zullen al gauw aan allerlei ongepaste vooroordelen bloot gaan staan. Zolang niet veel meer mensen er voor kiezen om eens lekker een hele tijd achterelkaar te gaan huppelen, is het voor een individu niet echt verstandig om dat te gaan doen. Hoewel? "Iemand moet de kar gaan trekken, nietwaar?" Maar als men zich daar voorlopig niet toe geroepen voelt, zou men ook kunnen gaan wandelen, of men zou kunnen gaan rennen, ofwel kunnen gaan fietsen. Zolang men die sporten maar op een pittige wijze gaat uitoefenen. En zolang men die sporten maar niet op een verslavende wijze gaat uitoefenen, door zich bijvoorbeeld wat al te fanatiek te gaan focussen op het aantal kilometers dat men in een bepaalde tijdsduur aflegt.
Voor mensen die aan een bepaald middel verslaafd zijn, bestaat er in feite een eenvoudige methode om van de betreffende verslaving af te komen. Namelijk door dat middel niet meer te gaan aanschaffen. Of door zich niet in omstandigheden te begeven waarin men de beschikking over dat middel zou kunnen krijgen. Voor mensen met een sterke wilskracht klinkt die methode heel simpel. Het probleem met verslaafde mensen is evenwel, dat zij over het algemeen niet een dergelijke sterke wilskracht bezitten, om dat doel op die wijze te bereiken. Mensen die wel een sterke wils- of geestkracht bezitten, zullen dan zeggen dat men dan allereerst zal moeten gaan zorgen dat men gaat geloven in het eigen kunnen.
Verslaafden hebben, naar het er uitziet, geen goed zelfbeeld. Als verslaafde zal men dus juist aan dat zelfbeeld iets moeten gaan doen. Een verslaafde zal weer trots op zichzelf moeten zien te worden. Dat kan door de wilskracht te tonen om hulp te gaan zoeken en te erkennen dat het zó niet langer gaat. En door zich zelf onder te dompelen in de welgemeende en goede zorg van de professionele instanties die daar voor zijn opgericht. Met een heel klein beetje moeite zijn die instanties best wel te vinden. Bijvoorbeeld door op internet te googlen met de woorden "verslaving" en "deprogrammeren".
Het grote belang hiervan komt met name naar voren bij de verslaving aan het gebruik van de mobiele telefoon. De impact van smartphoneverslaving is zó groot, dat mensen door het gebruik van deze gadget maar al te vaak in levensgevaarlijke situaties terecht komen. Het onderhouden van het contact met andere mensen is nuttig en interessant, maar het is niet dermate van belang dat men er zijn eigen leven, en/of het leven van andere mensen, voor in de waagschaal zou moeten gaan stellen. Door even de moeite te nemen om zichzelf in dat geval op enigerlei wijze te laten deprogrammeren, zou men voor zichzelf veel ellende kunnen gaan vóórkomen.
Vóór u besluit om een tip (die op deze website staat vermeld) te gaan opvolgen, dient u eerst de veiligheidsadviezen te lezen. Klik daarvoor op deze link.