Door te vervellen verliezen mensen per uur meer dan een miljoen squamae van de huid. Er blijft algauw niets van over, denkt men dan als men dat gegeven enigszins op zich in laat werken. Maar binnen ongeveer vier weken is de hele opperhuid al weer vernieuwd. Huid is, net als haar, grotendeels van keratine gemaakt.

Mensen zijn in staat om met hun huid zeer subtiele aanrakingen te voelen. Dit vindt plaats door de signalen van de tastlichaampjes van Meissner. Deze lichaampjes zijn met name sterk aanwezig in de erogene zones van het menselijk lichaam. En bijvoorbeeld ook in de vingertoppen. Vrouwen zijn opvallend veel beter dan mannen in tactiele gevoeligheid met de vingers. Dat komt allicht door het feit dat hun handen relevant veel kleiner zijn, waardoor ze een dichter netwerk van sensoren in hun vingers hebben.

In een zeer dun laagje wat zich aan de oppervlakte van de huid bevindt, is ook de huidskleur aanwezig (de kleuring van de huid welke zo kenmerkend is voor het uiterlijk van mensen). Dat zeer dunne laagje huid is van zeer grote invloed op het discrimineren van mensen. De kleur welke de huid staat onder invloed van het biologisch pigment melanine. Dit is dezelfde stof welke er bijvoorbeeld voor zorgt dat vruchten op zeker moment bruin worden. Het aanpassen van de huid aan de veranderende lichtintensieit wordt 'fenotypische plasticiteit' genoemd. Als de invloed van de zon op de huid intens is, spreekt men van 'zonnebrand'

De huid van mensen is bedekt met haar. Echter niet bij alle mensen. Huid waarop zich geen haar bevindt wordt 'glaber' genoemd. Deze bevindt zich op de lippen, de tepels, de genitaliën, de handpalmen en de voetzolen. Op de rest van het lichaam bevindt zich ofwel 'terminaal haar' (bijvoorbeeld op de hoofdhuid). Ofwel 'vellushaar', het donsachtige spul dat men op een kinderwang kan waarnemen. We zijn feitelijk net zo behaard als de mensapen. Ons haar is alleen sprietiger en dunner. Als de spieren rond de haarfollikels zich samentrekken, wil dat zeggen dat men het koud heeft. Dit proces van samentrekken van de haarfollikels wordt 'horripilatie' genoemd.

Op de vingertoppen komen 'papillaire lijnen' voor. Door middel van die papillaire lijnen zijn er dermatoglyfen op de vingertoppen te onderscheiden. Mensen die gestrest zijn, blijken in reactie op dat feit in de handpalmen te kunnen gaan zweten (het zogenaamde emotionele zweten). Het waterige zweet dat op een broeierige dag ons shirt nat maakt, wordt geproduceerd door de eccriene zweetklieren. De zweetklieren die zich in de lies en in de oksel bevinden produceren een dikker, plakkeriger soort zweet. Zweet op zich is geurloos. Er zijn bacteriën nodig om de zweetgeur te creëren. De stoffen die verantwoordelijk zijn voor de geur van menselijke voeten, namelijk isovaleriaanzuur en methanediol worden ook (door bacteriële activiteit) geproduceerd op sommige kazen. Die kazen treft men in Frankrijk wel op het zogenaamde 'kaasplankje' aan. De geur van die kazen is zo penetrant dat het de lust doet ontnemen om hier van te gaan eten. Maar als men eenmaal over die weerzin heen is, blijken deze kazen toch goed te smaken.

Iets wat de huid veel doet, is jeuken. Vaak valt die jeuk goed te verklaren, maar soms juist in het geheel niet. Pruritus, zoals jeuk in medische kringen wordt genoemd, blijft beperkt tot de buitenste laag van de huid en tot een paar (vochtige) andere plekjes. Eén van de meest gekmakende vormen van jeuk is fantoompijn. Deze doet zich vaak voor na een amputatie. Het slachtoffer wat hiermee wordt geconfronteerd, kan een voortdurende vorm van jeuk ervaren, waar gewoon niets aan valt te doen.

Veel mannen zijn reeds op een leeftijd van vijftig jaar in aanzienlijke mate kaal. Eén op de vijf mannen bereikt die toestand reeds op zijn dertigste. Er is nog weinig bekend over de diepere oorzaken hiervan. Maar bekend is wel dat het hormoon dihydrotestosteron lichtelijk van slag raakt als wij ouder worden, waardoor de haarfollikels op het hoofd worden afgesloten en sommige rustige haarfollikels in de beide nares en in de oren onrustbarend levendig worden.